- سایت رسمی اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری
بسم الله الرحمن الرحیم
یا فاطمة الزهرا اغیثینی
یکم شهریور 1399، دوم محرم 1442
محورهای سخنرانی:
اذن ورود روضه‌ها نام اباالفضل‌العباس(ع) است
توسلات ایام محرم
درِ رشدی که ماه محرم باز می‌شود
وقتی خدا خیر بنده‌ای را بخواهد او را عاشق امام حسین علیه‌السلام می‌کند
برخی رزق‌های معنوی ماه محرم
حفظ عزا و مجالس امام حسین علیه‌السلام
در سال‌های گذشته به شما عرض کرده‌ام که معنای عاشورا، معنای خاصی است. عده‌ای فکر می‌کنند که عاشورا به معنای دهم است و عاشورا دهم محرم است؛ اما این‌گونه نیست، چون به دهم ماههای دیگر، عاشورا نمی‌گوییم. یک معنای لطیف عاشورا به معنای معاشرت کردن و هم‌نشینی کردن است. روز عاشورا روز هم‌نشینی با امام حسین علیه‌السلام و دهه‌ی عاشورا، دهه‌ی معاشرت کردن با عاشورایی‌ها است. در طول تاریخ هم هر سال خداوند به عده‌ای این توفیق را می‌دهد که این دهه را معاشرت کنند با کربلایی‌ها.
اذن ورود روضه‌ها نام اباالفضل‌العباس(ع) است
من در تمام این سال‌ها اولین جلسه‌ی محرم را توسل به حضرت عباس(ع) گرفته‌ام، چون اذن دخول به وجود اباعبدالله(ع) به دست قمر منیر بنی‌هاشم(ع) است. استاد ما همیشه می‌فرمودند: نگویید کربلا، بلکه بگویید کرب و بلا. وقتی امام حسین علیه‌السلام امروز یا فردا به کربلا می‌رسند، با آن شمشیر معرفت، کرب و بلا را نصف کردند. بلا را خود و خانواده و صحابه‌شان به دوش کشیدند (کسی دیگر تحمل این بلا را ندارد)، کرب که به معنی غصه و دلتنگی است را برای شیعیان خود گذاشتند. روضه‌ی امام حسین علیه‌السلام مخصوص محرم نیست بلکه برای همه‌ی ایام است. مردم در هر زمانی برای حوائج خود نذر روضه می‌کنند. خداوند در اسم امام حسین علیه‌السلام آن کرب را قرار داده است.
یادم است روزی در مجلس، شخصی به خانم مالک گفت: چرا شما این‌قدر گریه می‌کنید؟ خانم فرمودند: به همان دلیل که شما گریه نمی‌کنید. سهم و روزی‌اش را به ما داده‌اند به شما نداده‌اند. شما چرا گریه نمی‌کنید؟ آن خانم گفت: چون نمی‌توانم. خانم فرمودند ما به همین دلیل گریه می‌کنیم، چون نمی‌توانیم گریه نکنیم.
اشک مثل سوپاپ زودپز است. اگر دل پر باشد و گریه نکند، می‌ترکد. این سوپاپ باید بگردد و اشک را خالی کند و آن داخل پخته شود. حالا آیا من و شما می‌توانیم آن کرب را به دوش بکشیم؟ برای اینکه ما بتوانیم آن کرب را تحمل کنیم، بار عمده‌ی این کرب را امام حسین علیه‌السلام به دوش برادرشان حضرت اباالفضل(ع) گذاشتند. به همین جهت فرمودند هرکسی می‌خواهد به زیارت امام حسین علیه‌السلام برود، باید از برادرش اجازه بگیرد. کسی که بخواهد با امام حسین علیه‌السلام معاشرت کند، باید بی‌دست کربلا دست او را بگیرد. بدون توسل به اباالفضل‌العباس(ع) شخص نمی‌تواند آن کرب را به عهده بگیرد. به همین دلیل من اعتقاد دارم که شروع مجالس امام حسین علیه‌السلام باید با نام حضرت اباالفضل(ع) همراه باشد. روز آخرش هم به نام ایشان باشد.
آن مرد گلپایگانی که نامش را نمی‌برم، از علما و روضه‌خوان‌ها بود. ایشان پیر شده بود و دیگر مردم او را برای مراسم دعوت نمی‌کردند. بعد از مدتی همسر او گفت: ما دختران دم بخت داریم و آنها جهاز می‌خواهند، اینجا در گلپایگان که دعوتت نمی‌کنند برو به شهرهای دیگر بلکه دعوتت کنند. ایشان به اهواز رفت و بعد از یک شب، دیدند نمی‌تواند خیلی به مجلس شور دهد و عذر او را خواستند. جای دیگر رفت و دوباره همین اتفاق افتاد. نهایتاً شخصی خیلی منت گذاشت و گفت یک بلیت قطار می‌گیرم برای برگشت شما.
ایشان می‌گوید نشسته بودم در ایستگاه و فکر می‌کردم که خدایا چه کنم؟! در همین احوال، سیدی آمد و فرمود: حاج آقا! روضه می‌خوانی؟ گفتم: بله. سید فرمود: من ده شب روضه دارم. من را از میان باغ‌ها و نخلستان‌هایی برد و رسیدیم به یک حسینیه‌ی عجیب با افرادی که همه سادات بودند و کمربند سبز بسته بودند. سید به من فرمودند: در این ده شب فقط روضه‌ی عمویم اباالفضل(ع) را بخوان. من هم تمام ده شب همین کار را کردم. همین که روضه شروع می‌شد، غلغله‌ای برپا می‌شد و جوان‌ها به سر و صورت می‌زدند و همه گریه می‌کردند. بعد از ده روز، همان آقا به من پاکت خیلی ضخیمی دادند و فرمودند: این خرج زندگی‌ات. دو سه بسته هم دادند و فرمودند این‌ها هم جهیزیه برای دخترانت. برو و دیگر به دنبال این آدرس نگرد که اینجا را پیدا نخواهی کرد. به دنبال اسم و رسم من هم نباش.
حضرت اباالفضل(ع) دست‌هایشان را پیش خداوند گرو گذاشته‌اند تا در دنیا دست افتادگان را بگیر‌ند و در قیامت هم امانت دست حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها است برای شفاعت؛ که در قیامت وقتی همه برای شفاعت کم می‌آورند پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرماید بروید سراغ فاطمه(س). بپرسید آیا هنوز چیزی برای شفاعت دارد؟ حضرت زهرا(س) می‌فرمایند: دست‌های اباالفضل(ع) در دامن من است و با آنها شیعیانم را شفاعت می‌کنم.
ان‌شاءالله دل که برای حضرت ابالفضل(ع) شکست، اذن ورود به روضه‌ها را دریافت می‌کنیم.
توسلات ایام محرم
برای توسل راه‌های مختلف داریم.
1) یکی از راه‌هایی که بر آن بسیار تأکید شده، صلوات است. صلوات از راه‌های بی‌بدیل و میان‌رو برای رسیدن به حوائج است.
سریع‌ترین نذر صلوات برای قمربنی‌هاشم ده مرتبه است. در سخت‌ترین موقعیت‌های زندگی ده مرتبه صلوات بر ایشان بفرستیم.
صلوات ذکر متنوعی است. این ذکر صلوات را که همراه با آیه‌ی نور سوره‌ی نور است را به شما تأکید می‌کنم. این صلوات را به نیت چهارده معصوم در این ایام محرم هر شب چهارده مرتبه تلاوت کنید. متن صلوات این است:
«اللّهم صل علی سَیِّدِ الانبیاءِ وَ شافِع یَوْمِ العَرْض الذی فَصَّلَ لاُمَّتِهِ اَحکامَ النَّدَبِ و الْفَرضِ وَ اَشرَقَ بِنُورِ نُبُوّتِه اَقطارَ الآفاقِ ذاتَ الطُّولِ وَ العَرضِ محمِّدٍ المصطفی الَّذِی اجْتَبیهُ لِرِسالَتِهِ. اللهُ نورُ السّمواتِ و الاَرضِ اللهم صلِّ علی وصِیِّه وَ عَینِ سُروُرهِ وَ وارِثِ عُلومِه وَ شاهِقِ طورِهِ وَ ناصِرِهِ فی غَیبَتهِ و حُضورهِ عَلیّ المُرتَضی الّذی نُورُه مِثلُ نوره. اللهم صل علی فالِقِ الاِصباح وَ الباکیَةِ فی کُلِّ غُدُّوٍ وَ رَواح والعابدةِ فی اَناء المَساءِ وَ الصَّباحِ فاطمة الزهراء الّتی مَثَلُها العُلیا کَمِشکوةٍ فیها مصباحٌ. اللهم صل علی رَیحانَتَیِ الّرسولِ البَدریِّ الشَّهیدینِ باَیدی کلِّ فاجر قهریٍّ الّذی بِنورهِما یهتدی البَرِّیُّ و البحریُّ الحَسنِ و الحُسینِ اذهُما المصباحُ فی زجاجه الزُّجاجةُ کاَنَّهُما کوکبٌ دُرِّیُّ. اللهم صل علی ذی الشَّجرةِ المَیمونةِ الَّذی هیَ بِالاِمامةِ مَقرونةٌ و بالعِزةِّ و الکَرامةِ مَشحونةٌ علِیٍّ زین العابدین الّذی یوقَدُ مِن شَجَرةٍ مبارکَةٍ زیتونةٍ. اللهم صل علی المُظهِرَین لِلمِلَّةِ النّبَویَّة المُرشدینَ لاَخلاقِ المَرضیّةِ المُعَلِّمَیُن لِسُنِّةِ السَّنِیَّةِ محمد الباقر و جعفر بن محمد الصادق الهادِیَیْنِ الی الطَّریقَةِ السّویَّة لا شَرقیّةِ و لا غربیة. اللهم صل علی السّید السَّنَدِ الْبَهیِّ وَ الاِمامِ الزَّکیِّ المَرضیِّ البَدرِ الکامِلِ المُضیءِ موسَی الکاظِمِ الّذی هُوَ زَیتونةٌ بِنورِ اللهِ یَکادُ زَیتُها یُضیءُ. اللهم صل علی السّید السَّندِ الابَرار الضّامن لِمَن زارَهُ جنّاتٍ تجری مِن تَحتها الاَنهارُ المَسمومُ بِیَدِ الفاجِرِ الغَدّارِ علیّ بن موسی الرّضا الّذی هُوَ عَلی عِلم و لَو لَم تَمسَسهُ نارٌ. اللهم صلّ علی اَئِمَّةِ الصّدور الّذینَ هُم بِسَماءِ الاِمامَةِ بُدورٌ وَ لِشیعَتِهِم قُرَّةُ اَعیُن وَ سُرورٌ محمّد التّقی و علیٍّ النّقیِّ و الحسن العسکریِّ الزّکِیِّ الّذینَ هُم نورٌ علی نور. اللهم صل علی مَن یَعجُزُ عَن نَعتِهِ قَلَمُ الاِنشاءِ وَ یُظهِرُهُ اللهُ فی اَرضِهِ حتّی شاءَ وَ الُحجِّةِ عَلی مَن خَلَقَ الله وَ اَنشَأَهُ الاِمامِ المِهدِیِّ صاحِبِ العَصرِ و الزَّمانِ الّذی یَهدِی اللّهُ لِنُورِهِ مَن یَشاء. اللهم صل علی عَبدِکَ بِنورِ الدّینِ علی صراطِ المُستقیمِ وَ اعوذُ بِکَ مِن شَرِّ الشّیطانِ الرَّجیمِ وَ یَضرِبُ اللهُ الاَمثالَ لِلنّاسِ و اللهُ بِکُلِّ شَیءٍ عِلیمٌ.»
این صلوات بی‌بدیل با آیه‌ی نور که در شأن چهارده معصوم است همراه شده است.
2) دومین مسئله برای توسل گرفتن، نماز است.
در مورد دلایل تأکید بر نماز هم چند جلسه برایتان بحث کرده‌ام. اولین دلیل تأکید بر نماز این است که من بدانم که وقتی متوسل می‌شوم به قمربنی‌هاشم(ع) و نماز می‌خوانم، این یعنی کار به دست خداست. کمک دهنده خداست و کمک گیرنده ما هستیم. کار به دست خداست و مابقی واسطه هستند.
3) مسئله‌ی بعدی در توسل، اطعام به گرسنگان به جهت رفع گرفتاری‌ها است.
کسانی که دوست دارند این ایام توسلی داشته باشند، هر روز چهارده مرتبه صلواتی که همراه آیه نور است و ذکر شد، بفرستند. همچنین تأکید داشته باشند بر خواندن سوره‌ی توحید روزی هزار مرتبه در ایام محرم، مخصوصاً دهه‌ی اول و هدیه کردنش به وجود نازنین اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام. همچنین توسل داشتن به وجود نازنین اباالفضل‌العباس علیه‌السلام. هر روز مهمانش کنیم به صلوات یا سوره‌ی یس یا هدیه کردن اعمال مثل نماز شب یا نماز غفیله به ایشان یا هدیه‌ی حمد و سوره به مادر ایشان. به هر صورتی اسم اباالفضل(ع) را روزانه در ایام محرم در اعمالتان بگنجانید.
یکی از قوی‌ترین راه‌های توسل به وجود ایشان این است که بعد از نماز ظهر روز جمعه، این ذکر را بگوییم. اگر نماز جمعه می‌رویم بعد از نماز ظهر روز جمعه ذکر را شروع کنیم و اگر فرصت نشد نماز عصر را بعداً خودمان بخوانیم. اگر امکان رفتن به نماز جمعه نیست، در منزل خودمان وقتی نماز ظهر روز جمعه را خواندیم دو رکعت نماز حاجت می‌خوانیم و بعد 133 مرتبه ذکر را می‌گوییم. ذکر این است:
«یا کاشِفَ الکَرب عَن وَجهِ الحُسین اِکشِف کَربی بِحَقِّ اَخیکَ الحُسین علیه‌السلام»
آقای ابوترابی می‌فرمودند اگر چهار جمعه این ذکر را انجام دادی و آن حاجت را نگرفتی، دیگر سراغ آن حاجت نرو که اگر به طریق نذر و نیاز دیگری آن حاجت را بگیری، بلای جانت خواهد شد و بعداً پشیمان خواهی شد.
درِ رشدی که ماه محرم باز می‌شود
ماه محرم در عالمِ معنا، یک سفر است؛ از روز اول ماه محرم تا روز اربعین. سفری برای سالکان به سوی سلوک الهی. خداوند نسبت به بندگان خود الطاف زیادی دارد، یکی از گران‌سنگ‌ترین آنها این است که گاهی راه‌های میانبر و کوتاه جلوی راه بندگان خود قرار می‌دهد. اگر این‌ها نباشند، بنده هیچ‌وقت نمی‌تواند جبران مافات و آنچه از دست داده است را بکند. هر کدام از ما اگر همین یک سال گذشته‌مان را نگاه کنیم متوجه می‌شویم که اگر خدا راهی میانبر جلوی راه ما قرار ندهد نمی‌توانیم آن چیزهایی که وظیفه‌مان بوده و از دست داده‌ایم را جبران بکنیم. آن کسی که خیلی خوب است از خود بپرسد که من از این خوب‌تر نمی‌توانستم باشم؟ کسی که اصلاً خوب نیست از خودش بپرسد که من نمی‌توانستم خوب باشم؟ یعنی خدا مرا برای بدی خلق کرده است؟
از محرم پارسال یک سال گذشت و ما فراز و نشیب‌های زیادی دیدیم. سال آزمایش و امتحان بود برای همه‌ی ما. این آزمایش فراگیر و سخت شاید در طول عمر اکثر ما بی‌نظیر بوده است. من که سال گذشته را در انجام تکالیف اخلاقی و اجتماعی و دینی و انسانی‌ام کوتاهی داشتم چگونه باید جبران کنم؟ چرا من را این نمی‌فهمم که اگر من باعث شوم کسی این بیماری کرونا را بگیرد و بمیرد من قاتل هستم؟ اگر من باعث بشوم با بیرون رفتنم، با گردشم به مشکلات این مملکت اضافه کنم گناهم گناه کبیره است و شکستن مملکت امام زمان(عج) است.
با تمام این اوصاف من بد هستم، اما خدا که به پای بدی من، به من بدی نمی‌کند، خدا الطاف خفیه‌ای دارد که آن الطاف را باید تلاش کنم و بفهمم، یکی از این الطاف این است که خدا راه میانبر برای من قرار می‌دهد. یکی از این راه‌های میانبر، شب قدر ماه رمضان است که یک شب مناجات با خدا جبران هشتاد سال آنچه از ما فوت شده را می‌کند. اگر کسی شب قدر ماه رمضان را درک کند این یک شب مافات هزار ماه را جبران می‌کند. این لطف خداست.
یکی از راه‌های میانبر که کوتاه‌تر از شب قدر هم هست، ماه محرم است. خداوند به هر بنده‌ای بخواهد لطف کند و فرصت جبران بخواهد به او بدهد، ماه محرم او را زنده نگه می‌دارد، زیرا در ماه محرم با یک قطره اشک خالصانه و بامعرفت هفتاد سال عمر انسان تدارک می‌شود. باید به دنبال آن یک قطره اشک باشیم.
مرحوم حاج آقا دولابی می‌فرمودند اشک بر امام حسین علیه‌السلام کار تیزاب را می‌کند. ما از خیلی از گناهان توبه می‌کنیم اما اثرات آنها می‌ماند. ممکن وقت جان دادن، شب اول قبر، در برزخ و در قیامت رنج‌هایی داشته باشیم، با اینکه توبه کرده‌ایم. اثرات بعضی از گناهان می‌ماند تا با این‌ها پاک شود. اما اشک بر امام حسین علیه‌السلام اگر خالصانه باشد، کار تیزاب را می‌کند و اثر گناه را از بین می‌برد، یعنی شب اول قبر خود امام حسین علیه‌السلام می‌آیند و می‌فرمایند این آدم برای من است. یعنی این‌طور مافات گذشته می‌کند. مثل جراحی پلاستیک است که اگر کسی لکی دارد با جراحی پلاستیک آن را می‌برد و اثرش نمی‌ماند. اشک بر امام حسین علیه‌السلام آن اثرات بدی را از بین می‌برد. یکی از راه‌های کوتاه و میانبر برای سالکان الهی آمدن محرم است. اینکه زنده باشیم و تلاش کنیم به آنچه وظیفه‌مان است عمل کنیم.
اتفاقی که در سقیفه افتاد این بود که آنها دور هم جمع شدند که مسیر ولایت ائمه اطهار را به کجی بکشانند و این درِ رحمت را به روی بندگان خدا ببندند و این راهِ میانبر را مسدود کنند. بین مردم و اهل بیت فاصله ایجاد کنند و مسیر ولایت را تغییر بدهند. شیطان تمام تلاش خود را به کار گرفت و در سقیفه حضور پیدا کرد تا آن دری را که خدا به عنوان درِ ولایت برای نجات دوستان اهل بیت باز کرده بود مسدود کند. امیرالمؤمنین(ع) سال‌ها زحمت کشیدند اما نگذاشتند کامل راه را باز کنند و همین‌طور امام حسن علیه‌السلام. کاری که امام حسین علیه‌السلام کرده است و ما باید عاشقانه برایشان بگرییم این بود که ایشان با آمدنشان به کربلا و سر کشیدن جرعه‌ی شهادت، این در را باز کردند به طوری که هرگز مسدود نشود. هر ساله تکرار شود و هر روزه تکرار شود: کل یوم عاشورا کل ارض کربلا، هر روز که شما در خانه‌ات به امام حسین علیه‌السلام سلام بدهی، هر روز که در خانه‌ای روضه است. این روزها هم می‌توانیم با خودمان عهد ببندیم که در میان خودمان و خانواده‌مان روضه‌های خانگی با اعضای خانواده برگزار کنیم. می‌توانیم از طریق پخش روضه دور هم و خواندن زیارت عاشورا خودمان روضه داشته باشیم و گریه کنیم. این در را امام حسین علیه‌السلام باز کرده است و نگذاشت این باب بسته شود.
وقتی خدا خیر بنده‌ای را بخواهد او را عاشق امام حسین علیه‌السلام می‌کند
این که در حدیث می‌فرماید که خدا وقتی خیر بنده‌ای را بخواهد او را عاشق حسین علیه‌السلام می‌کند، این همان معنی است که خدا آن بنده را از همین در وارد می‌کند. وقتی خدا خیر بنده‌ای را نخواهد این در را به او می‌بندد و اجازه نمی‌دهد از این در وارد شود. هر ساله در محرم دریچه‌ای از جانب سیدالشهدا(س) باز می‌شود و از این دریچه، خودِ ایشان فیوضاتی را تقسیم می‌کنند (غیر از اینکه مادر بزرگوار ایشان پیراهن خونین ایشان را به زمین تکان می‌دهند و دل‌ها را دگرگون می‌کنند). از این دریچه سهمیه‌ای برای همه‌ی مردم حتی کودکانی که در شکم مادرهایشان هستند تعیین می‌شود. ماه محرم و واقعه‌ی عاشورا در طول تاریخ یک بار اتفاق افتاده و تکرار شدنی نیست، اما هر ساله حقایق جدیدی از این اتفاق به شیعیان امام حسین علیه‌السلام فهمانده می‌شود. یک عاشورا و یک کربلا است اما هر سال خود امام حسین علیه‌السلام دریچه‌ای را به سمت معرفت ما باز می‌کنند که ما مطالب تازه‌تر از محرم دریافت می‌کنیم و با فرهنگ جدیدتری از ماه محرم آشنا می‌شویم و طعم ماه محرم را بهتر می‌فهمیم و نزدیک‌تر و جلوتر می‌رویم؛ و این امر بسیار مهمی است. هر ساله دری به سوی محرم حقیقی برای شیعیان باز می‌شود.
این شور و اشک و عزایی که ما داریم همه فقط به این دلیل است که ما اسمی از محرم به گوشمان خورده است در حالی که اگر محرم حقیقی درک می‌شد دیگر غیبت امام زمان(عج) و ظهور ایشان معنا نداشت. از دلایل محکم و آشکار ظهور امام زمان(عج) این است که حقایق کربلا را آشکار کند. نه اینکه به ما نشان دهند که چگونه سر جدشان را از قفا بریدند، بلکه می‌خواهند به ما نشان دهند که چگونه در تهاجم و جنگ بین جهل و علم، ظلم و عدالت، بین شیطان و خدا، بین کفر و ایمان چه اتفاقاتی رخ می‌دهد و چگونه یک انسان در این بین با اختیار جایگاه خود را انتخاب می‌کند و هزاران حقایق دیگر. هر ساله دری به سوی محرم حقیقی به سوی بندگان باز می‌شود و فیوضات بی‌شماری به سمت مردم سرازیر می‌شود.
برخی رزق‌های معنوی ماه محرم
روایتی نقل شده است از رسول اکرم(ص) و سیدالشهدا(ع) که می‌فرماید: یکی از این روزی‌های معنوی، رزق بُکاء است یعنی روزیِ گریه. برای ما صحبت افراد دیگر در مورد گریه اهمیت ندارد بلکه مهم این است که این صحبت از پیامبر(ص) و امام حسین(ع) به ما رسیده است که این گریه یک رزق است که خداوند به دست امام حسین(ع) تقسیم می‌کند.
رزق دیگر، رزق زیارت است. زیارت هم صرفاً این نیست که من به حرم آن بزرگوار بروم بلکه زیارت این است که من به زیارت آن صاحب مزار بروم. راه برای من دور است اما برای امام حسین علیه‌السلام که نزدیک است. از امام حسین علیه‌السلام بخواهیم که جان آن شش ماههای که آن‌قدر دلت برایش سوخت که بند قنداقش را پاره کردی که بتواند راحت جان بدهد، امسال شما به ما سر بزن، ما نمی‌توانیم بیاییم.
گمان نکنید امام حسین علیه‌السلام رد می‌کنند. هنر این نیست که من همیشه بروم، هنر این است که یک بار من در خانه‌ام بنشینم، آقا تشریف بیاورند. درآن‌صورت یعنی آقا خانه و زندگی من را قبول کرده است و من را پذیرفته است.
رزق دیگر، رزق شفاعت است.
رزق دیگر، رزق برائت از دشمنان‌شان است.
از همه مهم‌تر رزق آمادگی در لشکر صاحب‌الزمان(عج) است.
گفتم که این ایام، یک سفر است، یک سفر سلوکی در معیت زیارت عاشورا که منشور کربلای امام حسین علیه‌السلام است و الگوی رفتار عملی و اجتماعی یک شیعه است.
هرکسی در رابطه با کربلای امام حسین علیه‌السلام هر نمره‌ای بگیرد، همان نمره در رابطه با همراهی امام زمان(عج) برایشان لحاظ می‌شود. این باور من است که اگر کسی در رابطه با امام حسین علیه‌السلام نمره‌ی بیست نگیرد، در سپاه امام زمان(عج) پذیرفته نمی‌شود. آن نمره‌ای که برایت تعیین می‌کنند که در رکاب امام زمان کجا باشی، این در ارتباط با رابطه‌ات با کربلای امام حسین علیه‌السلام مشخص می‌شود. کسی که محرم می‌آید و عین خیالش نیست، دلیلش این است که در طول سال تلاشی در جهت رفتار حسینی نکرده است. برای او فرقی ندارد و مشغول روزمره‌ی خودش است. این رزق‌های معنوی را تقسیم می‌کنند بین کسانی که تلاش سالانه می‌کنند تا رفتارهای درست و شایسته از خود نشان بدهند.
در مورد رزق بکاء و انواع گریه و آن گریه‌ای که سهمیه‌اش را امام حسین علیه‌السلام می‌دهند و نتایجی که دارد ان‌شاءالله در جلسات بعدی صحبت خواهیم کرد.
حفظ عزا و مجالس امام حسین علیه‌السلام
مطلب دیگری که باید به آن خیلی توجه کنیم حرف‌هایی است که در جامعه در مورد محرم و این مسائل پخش است. پانزده قرن است سفره‌ی امام حسین علیه‌السلام پهن است و در طی این مدت این سفره‌ی عزا و اشک با یکی دو نفر شروع شده و الان عالم‌گیر شده است و برای همه‌ی عالم حرف دارد و عالم گوش شنوا دارد برای شنیدن حرف‌های امام حسین علیه‌السلام. شیعیان و محبان زحمت کشیدند و حفظش کردند.
امام جعفر صادق علیه‌السلام فرمودند خدا رحمت کند شیعیان ما را، به خدا سوگند که شیعیان ما اهل ایمان (اهل ایمان واقعی) هستند (یعنی خدا ایمان آنها را پذیرفته است) همانا به خدا سوگند شیعیان ما کسانی هستند که در طول زمان در این مصیبت بزرگ (منظور ایشان مصیبت امام حسین علیه‌السلام است) به طولانی بودن حزن و حسرت‌شان با ما شراکت کردند.
دعای ائمه مثل دعای ما نیست که بگیرد یا نه. وقتی امام می‌فرمایند خدا رحمت کند یعنی خدا رحمت کرد و انجام شد. این مسئله‌ی حُزن، موضوعی نیست که خدا به عهده‌ی هر آدم کوتاه‌بینی گذاشته باشد، بلکه برپایی و ادامه‌ی این حزن اول بر عهده‌ی حضرت آدم(ع) بوده و همین‌طور انبیای دیگر و ملائکه و اولیا و خواص و موجودات ماوراء الطبیعه در معیت آنها بودند. من معتقدم همان‌طور که خداوند هیچ چیزی را نیافریده مگر اینکه تسبیح خدا کند و در قرآن مجید هم فرموده همه چیز تسبیح‌گو هستند اما شما تسبیح آنها را نمی‌شنوید، خدا خلق نکرده چیزی را مگر گریه کند بر حسین علیه‌السلام و بر حزن ایشان محزون شود و به این مسئله حسرت بخورد. هیچ‌چیزی را خلق نکرده مگر به این انگیزه.
امروز افتخار ما به چه چیزی است؟ به پول و سرمایه‌مان؟ همه‌ی ما روزی ساکن خانه‌ی یک متری می‌شوم. افتخار ما به این است که خداوند در قرآن می‌فرماید اگر عده‌ای بندگی من نمی‌کنند و کفر می‌ورزند، من افرادی دیگر را خلق می‌کنم که عبادت من را بکنند. در باب امام حسین علیه‌السلام هم همین‌طور است. پیامبر(ص) به حضرت زهرا(س) فرمودند غصه نخور، زمانی که ما نیستیم خدا خلق می‌کند زنان و مردانی را که به جای ما برای حسین(ع) گریه کنند. همین، افتخار زندگی ماست و تلاش می‌کنیم این افتخار را هیچ‌وقت از دست ندهیم.
شخصی نزد امام صادق علیه‌السلام رفت و گفت ما خدمتکاری در خانه داریم که مثل ما با شما اهل بیت آشنا نیست و شما را دوست ندارد اما گاهی که کار بدی می‌کند و می‌خواهیم او را تنبیه کنیم، او می‌ترسد و دستش را بلند می‌کند و می‌گوید نه، مرا تنبیه نکنید، قسم به حق آن کسی که وقتی اسمش را می‌آورید گریه می‌کنید. بلافاصله امام صادق علیه‌السلام دستانشان را بالا بردند و فرمودند خدا اهل بیت شما را رحمت کند و خانه‌ی شما محل رحمت خدا باشد که در آن خانه اشک بر امام حسین علیه‌السلام ریخته می‌شود.
امشب حضرت ام‌البنین(س) را به صد صلوات مهمان می‌کنیم. به نقلی امروز و به نقلی فردا روز ورود اهل بیت(ع) به کربلا است. نوشته‌اند که وقتی حضرت زینب(س) خواستند از ناقه پیاده شوند پاهایشان لرزید و عرضه داشتند: حسین جان! اینجا کجاست که با دل من چنین می‌کند و زانوی من چنین می‌لرزد؟
از قدرت ظاهری امام علی علیه‌السلام چه شنیده‌اید؟ یکی اینکه ایشان در قلعه‌ی خیبر را کنده بودند و پاهایشان هم روی زمین نبود و نگه داشته بودند تا لشکریان رد شوند. از قدرت حضرت زهرا علیها‌السلام چه شنیده‌اید؟ یکی اینکه چهل مرد طنابی را که به حضرت علی علیه‌السلام بسته بودند را می‌کشیدند و وقتی خانم می‌کشیدند آن چهل مرد روی زمین می‌افتادند. حالا حضرت زینب کیست؟ تلفیقی از علی(ع) و فاطمه(س). عصاره‌ی قدرت علوی و فاطمی وقتی رسید به کربلا، زانوهایش لرزید و حزن و اضطراب وجودش را پر کرد.
خدایا تو را به آن اضطراب قسمت می‌دهیم باقی‌مانده‌ی غیبت امام زمان(عج) را به عمو جانش اباالفضل(ع) ببخش.