- سایت رسمی اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری
بسمه تعالی
به بهانه غربت علی علیه‌السلام
تاريخ : 1395/11/30
با سلام و دعای خیر برای همه‌ی کسانی که قلب‌هایشان به عشق اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌تپد و در ایام فاطمیه، قدم‌به‌قدم فاطمه زهرا علیها السلام را بدرقه می‌کنند و لحظه‌به‌لحظه با اشک‌هایشان، همسر و فرزندان داغدارش را تسلیت می‌دهند.
باشد که خدای زهرا سلام الله علیها در دنیا و آخرت از سفره‌ی با برکت این بزرگوار محروممان نفرماید، هم توفیق محبت، هم معرفت و هم عمل به سیره‌ی آنان را روزی بفرماید، و با ما چنان کند که به عینه وجود علی علیه‌السلام را در قلب‌هایمان نظاره کنیم. فقط به اعتقاد و ولایتش بسنده نکنیم بلکه پیدایش و حضور و ظهور او را در عمق دل‌هایمان احساس کنیم.
در احادیث داریم که «قلب مؤمن حرم خدا است»؛ پس می‌توان استنباط کرد وقتی غم و غصه‌ای روی دل مؤمن می‌نشیند و در نتیجه آن، دلش، شکسته و شکافته می‌شود، آن‌زمان، هنگامه ولادت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در قلب اوست، همان‌طور که حرم خدا شکافته شد و علی علیه‌السلام به ظهور رسید و تولد پیدا کرد. بدانید برای همه‌ی دل‌شکستگان، این امر محقق می‌شود، زیرا همه‌ی دل‌شکستگان زمانیکه کارشان به بن‌بست می‌رسد، «یا علی» می‌گویند و یک ولادت در قلبشان ایجاد می‌شود و این اصل معرفت علی علیه‌السلام است.
مگر در روایات نمی‌خوانیم که:
«أَلَا وَ مَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً يَخْرُجُ مِنَ الدُّنْيَا حَتَّى يَشْرَبَ مِنَ الْكَوْثَرِ وَ يَأْكُلَ مِنْ شَجَرَهِ طُوبَى وَ يَرَى مَكَانَهُ فِي الْجَنَّة»؛
کسی که علی علیه‌السلام را دوست داشته باشد، نمی‌میرد مگر اینکه قبل از مرگ از آب حوض کوثر بیاشامد. دوست علی علیه‌السلام قبل از مرگ از میوه‌ی درخت طوبی می‌خورد و مکان و مقام خودش را در بهشت می‌بیند.
این خود دوستی امیرالمؤمنین است، و نوشیدن آب کوثر معرفت است. دوستی بامعرفت، شراب کوثر است که در نهایت آدم را به معرفت می‌رساند و آن می‌شود شراب کوثر.
چه خوش است که این معرفت از طریق قرآن حاصل شود که در جای‌جایش خداوند فضیلتی از اهل‌بیت را پنهان کرده تا طالبان این حقیقت بکوشند، سختی‌ها را تحمل کنند و توسل بگیرند و در مقابل علماء و اهل‌فن زانو بزنند تا جرعه‌ای از این شراب کوثر بیاشامند.
امشب به سراغ یکی از زیباترین آیات قرآن می‌رویم:
«آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللّهِ وَ مَلآئِكَتِهِ وَ كُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ لاَنُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ وَ قَالُواْ سَمِعْنَا وَ أَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَ إِلَيْكَ الْمَصِيرُ»[1]؛
پیامبر به آنچه از سوی پروردگارش بر او نازل‌شده ایمان آورده است و مؤمنان به خدا و فرشتگان او و کتاب‌ها و فرستادگانش، ایمان آورده‌اند. ما در میان هیچ‌یک از پیامبران او فرق نمی‌گذاریم و گفتند: شنیدیم و گردن نهادیم، پروردگارا آمرزش تو را (خواستاریم) و فرجام به‌سوی تو است.
دانشمند حموینی شافعی با اسناد متعدد نقل می‌کند که راوی گفت: از پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلم شنیدم که فرمودند:
شب معراج مرا به آسمان بردند.
خداوند جلیل به من فرمود: «آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْهِ مِن رَّبِّهِ»؛ پیامبر به آنچه از سوی پروردگارش بر او نازل‌شده است ایمان آورده است.
من گفتم: «والمومنون»؛ و مؤمنان.
خداوند فرمود: ای محمد راست گفتی، چه کسی را در امتت جانشین قراردادی؟
گفتم: برترین آن‌ها را.
فرمودند: علی ابن ابیطالب را؟
گفتم: آری ای پروردگار.
فرمود: ای محمد، من بر زمین نظر نمودم و تو را برگزیدم و برای تو اسمی از اسامی خود مشتق کردم، پس جایی یاد نمی‌شوم مگر اینکه تو نیز با من یاد می‌شوی. پس من «محمود» هستم و تو «محمد».
سپس بار دیگر نگاه کردم و از آن میان علی را برگزیدم. برای او اسمی از اسامی خود مشتق کردم. من «اعلی» هستم و او «علی».
ای محمد! من، تو و علی و فاطمه و حسن و حسین و ائمه از فرزندان او را، از شَبَح نور خود خلق نمودم و ولایت شمارا بر اهل آسمان‌ها و اهل زمین عرضه داشتم.
پس آنکه آن «ولایت» را بپذیرد، در نزد من از مؤمنان است و هر کس انکار کند، در نزد من از کافران است.
ای محمد، هرگاه بنده‌ای از بندگانم آن‌قدر مرا بندگی کند که اعضایش از هم جدا شود و یا مانند مَشکی خشکیده و کهنه گردد، پس به نزد من آید درحالی‌که ولایت شمارا انکار کند، او را نمی‌آمرزم تا اینکه به ولایت شما اقرار نماید.
ای محمد آیا دوست داری ایشان را ببینی؟
عرض کردم: آری.
آنگاه به من فرمود: به سمت راست عرش نظر کن.
پس نگریستم تا ناگهان علی و فاطمه و حسن و حسین و علی بن حسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و محمد بن علی و علی بن محمد و حسن بن علی و مهدی را در محلی نورانی، در حال نماز دیدم و او یعنی مهدی در وسط ایشان مانند ستاره‌ای درخشان بود.
فرمود: ای محمد، ایشان حجت‌های من هستند و او «مهدی» خونخواه عترت توست. به عزت و جلالم سوگند او حجت واجب بر اولیاء من و انتقام گیرنده از دشمنانم هست.
این روایت با اندکی تفاوت از راویان دیگر هم نقل‌شده و بیشتر راویان اهل سنت هم آن را نقل کرده‌اند و ما هم امشب از یک عالم سنی آن را نقل کردیم. باشد که کمکی کرده باشیم .
در راستای معرفت بهتر به اهل‌بیت علیهم‌السلام، ختم اسم علی علیه‌السلام؛ صد مرتبه بگوییم:
«یا قاهِرَ الْعَدو یا والیَّ الْوَلی
یا مَظْهَرَ الْعَجائِبَ یا مُرْتَضی عَلی».
هدیه به روح مطهر علمای اسلام و همه‌ی آنهایی که بین ما بوده‌اند و نیستند صلوات.
التماس دعا.
[1] . سوره بقره، آیه 285