- سایت رسمی اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری
بسمه تعالی
با سلام و دعای خیر به بهانه غربت علی علیه‌السلام
1395/11/29
طبق وعده داده شده امشب در ادامه بحث دیشب، آیات دیگری از قرآن کریم درباره‌ی اهل‌البیت علیهم‌السلام را بیان و تقدیم به شیفتگان حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها می‌کنم.
ایام فاطمیه است و آغاز تنهایی و غربت مولی علیه‌السلام، به‌یقین می‌دانیم که آنچه بیش از همه قلب مجروح بی‌بی دوعالم را شادمان می‌کند و مرهمی بر زخم‌های تن نازنینشان می‌شود، گفتن از فضائل علی علیه‌السلام است ما را لیاقت این نیست که از فضائل آن بزرگوار گفت‌وگو کنیم فقط مرور می‌کنیم به آنچه علمای اسلام برایمان گفته‌اند، و ما فقط تلاش شبانه‌روزی می‌کنیم به این‌که محبت مولا و اهل‌بیت علیهم‌السلام را درون سینه‌هایمان حفظ کنیم و از این طریق محبت رسول و رفاقت خداوند و سکونت در بهشت را حاصل کنیم.
حدیث شب سوم
رسول گرامی اسلام فرمودند:
أَلَا وَ مَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً فَقَدْ أَحَبَّنِي وَ مَنْ أَحَبَّنِي رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ وَ مَنْ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ كَافَأَهُ الْجَنَّةَ.
عشق به امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام رمز توحید است و خداشناسی، اصلاً مگر می‌شود به غیر طریق علی علیه‌السلام وارد شناخت خداوند شد.
عشق به امیرالمؤمنین رمز شناخت قرآن و معرفت به کلام خداوند است و اصلاً مگر می‌شود سوره‌ای را تلاوت کرد و رَدّی از فضائل مولا پیدا نکرد، آنکه قرآن را بدون علی علیه السلام می‌خواند اصلاً قرآن نخوانده و اگر خوانده، یک‌بعدی خوانده است و از دو ثقل یکی را گرفته و از دو قرآن ناطق و صامت یکی را تلاوت کرده و باید بدانیم که در قاموس الهی عمل نیمه‌کاره پذیرفته نیست.
به دنبال آیات گذشته امشب سری به دو سوره از قرآن شریف می‌زنیم.
سوره لقمان آیه 27: وَ لَوْ أَنَّ ما فِي الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَ الْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ کَلِماتُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزيزٌ حَکيمٌ.
و اگر آنچه درخت در زمین است قلم باشد و دریا را هفت‌دریای دیگر به یاری آید، سخنان خدا پایان نپذیرد. قطعاً خداست که شکست‌ناپذیر حکیم است.
و سوره شریف کهف آیه 109: قُلْ لَوْ کانَ الْبَحْرُ مِداداً لِکَلِماتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ کَلِماتُ رَبِّي وَ لَوْ جِئْنا بِمِثْلِهِ مَدَداً.
بگو: «اگر دریا برای کلمات پروردگارم مرکّب شود، پیش از آنکه کلمات پروردگارم پایان پذیرد، قطعاً دریا پایان می‌یابد، هرچند نظیرش را به مدد [آن] بیاوریم.»
باکمی تفاوت و به این معنی که اگر آنچه در زمین است از درختان تمامی قلم گردند و آب دریاها مرکب و جن و انس نویسنده شوند، دریاها تمام می‌شود ولی فضائل علی بن ابیطالب علیه‌السلام تمام نمی‌شود؛ این آیات را در روایات شیعه و سنی این‌گونه معنا کردند.[1]
این دسته روایات فراوان است اما روایات بالاتری هم آمده است و فرموده‌اند که کسی که امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام را دوست داشته باشد، ثواب او در حدی است که اگر همه‌ی دریاها مرکب و همه‌ی درخت‌ها قلم، جن و انس نویسنده شوند، نمی‌توانند ثواب این محبت او را بنویسند.
دریا خشک می‌شوند و قلم‌ها تمام می‌شوند، جن و انس خسته می‌شوند و نوشتن آن ثواب ناتمام می‌ماند و البته بالاتر از این‌ها هم در روایات آمده است که جای گفتنش بر منبر و رودررو است نه در نوشته‌ای این‌چنین کوتاه.
اما چرا این‌همه ثواب و اجر در محبت علی علیه‌السلام نهفته است؟
محبت انسان را به نقطه اتحاد می رساند، به نقطه توحید با محبوب.
آنچه دل انسان را آرام می‌کند و به انسان آرامش و سکون می‌دهد، نقطه توحید و یگانه شدن با محبوب است.
آیا بدون محبت به خداوند می‌شود به توحید الهی رسید؟ آیا می‌شود باکسی یکی شد بدون محبت به او؟
روح مطلب این است که محب علی علیه‌السلام با او به نقطه وحدت می‌رسد و یگانه می‌شود.
قطره چون متصل به دریا شد
تو مخوان قطره‌اش دگر دریا است
آن‌کس که در دریای معرفت علی علیه‌السلام مستغرق شد و فانی در وجود مولا گردید با او به توحید رسیده و بالاتر از این مقام وجود ندارد.
انشاالله خداوند به ما هم روزی فرماید یا علی مدد به‌حق فاطمه الزهرا سلام‌الله علیها.
هدیه به روح مطهر علمای اسلام و همه‌ی آنهایی که بین ما بوده‌اند و نیستند صلوات.
التماس دعا.
[1] بحار الانوار ج 40